Sam się dziwię dlaczego nowy Lutens dopiero teraz gości na „Nie muzycznej pięciolinii”. Wiele o nim powiedziano i zazwyczaj były to dobre rzeczy, bo trudno się czegoś przyczepić. Razem z Fourreau Noir tworzą bodaj najbardziej udaną serię od dobrych paru lat i przywracają wiarę w sławny duet. Fille en Aiguilles znaczy tyle co „Dziewczyna w Szpilkach” i jest to jedna z lepiej dobranych nazw wśród zapachów Lutensa. Ale dlaczego nie „Chłopiec w Szpilkach” (tylko bez skojarzeń proszę)?
Jest parę aspektów, które kierują zapach na kobiece tory i obnażają myśli kreatorów w kwestii nazewnictwa. Jak na zapach kadzidlany to mało jest kadzidlany w sensie olibanowy. Nacisk, który położono na słodkie podbicie kompozycji jest wyraźnie widoczny w chwilach opadnięcia żywicznej zasłony. Oglądamy wtedy niemal cukierkowe obrazki deklarowane jako kandyzowane owoce. Tak naprawdę to oczywiście chemiczny akord, ale ukręcony w fajny i ciekawy sposób. Nie jest to tak ogłuszające jak w Aziyade a w dodatku pozwala się unosić kadzidlanym duszkom. W kwestii tych istot czuję się zobowiązany rzec, że to te, które latają w Encens Flamboyant i te same, które rezydują w Lewku LesNez. Ciepło, przyjemność, niemal hedonizm. Kto oczekiwać kościołów to niech szuka czego innego. Tutaj tego niet.
Chłopiec w Szpilkach nie wytrzymałby tej upajającej, słodkiej, dymnej imprezy w domu wędzarza. Chłopiec w Szpilkach pachniałby wetiwerem, mchem, cedrem i dopiero wtedy osnuwałby się żywicznością w dosłownej formie. Mamy więc Dziewczynę, która uśmiecha się całkiem ładnie, lekko pijana, spocona. 
Jej włosy przesiąknięte są dymem wędzarni a na rękach widać resztki żywicy. Teraz tańczy i się śmieje. Ja nie. Zapach fajny, miły, ale kadzidło w wersji brudu ludzkiego nie jest tym czego oczekiwałem. Poza tym jakoś z cygańskim brudem mi się kojarzy. Kto chodzi po Centralnym to wie o czym mówię.
Obiektywnie jest Fille en Aiguilles zapachem dobrym, z ładnymi przejściami, poprawnie wyważonym, trwałym. Subiektywnie to nie jest moje kadzidło, ale wiem, że kadzidła ludzkie mogą się podobać. Ja wolę te nie kościelne, te górskie, leśne, ale bez ludzi, bez dziewczyn, bez chłopców.
Nuty: olibanum, balsam fir, kandyzowane owoce, wetiwer, wawrzyn, przyprawy, igły sosnowe
Rok powstania: 2009
Twórca: Christopher Sheldrake, Serge Lutens
Fot. nr 2 pochodzi z galeria-brama.art.pl
