Nicolai Saint Honore Intense

Wspaniale, że byłeś na spotkaniu z P. Nicolai!!! Czy miałeś okazję przetestować wszystkie 3 zapachy gourmand jej autorstwa? Jeśli tak, to jestem ciekawa, jak usytuowałbyś je na podium: medal złoty…, medal srebrny… Bo u Pana Marcina to chyba wygra Saint Honore… ale może się mylę, już nie mogę doczekać się recenzji Pavlovej 🙂

Dzięki, że zwróciłeś mi uwagę na Bois Belize. Nie wiem, dlaczego, ale przegapiłam tę premierę. Sprawdziłam na popularnym forum perfumiarskim oceny tych perfum i rzeczywiście Bois Belize mają dosyć wysokie noty. Nie wiem jednak, czy to są perfumy skręcające bardziej w damską czy w męską stronę? Wskazania internautów pokazują raczej, że jest to zapach męski, z drugiej strony ze względu na obecność „wiosennej” róży w składzie niektórzy piszą, że to perfumy bardziej dla kobiet. Szkoda, że nie doczekały się jeszcze recenzji pana Marcina, ale może kiedyś będzie.

Ta róża jest, ale w moim odbiorze buduje piękno tła, więc nie wiem czy jest tam dość tego kwiatu, by można nazwać to wiosennym wrażeniem.

Może na kobiecej skórze wybiją ten wątek w ten sposób.
Ale jeśli liczysz na dużo róży radosnej, promienej w żeńskim zabarwieniu, to ja tam nie czuję stricte takiej.

Chyba, że… po chwili… przedzierania sie przez gąszcze tej tajemniczej zielonej krainy, na małej polance w delikatnym promieniu słońca…

Polecam recenzję, jest naprawdę precyzyjna i widać w niej pasję oraz zaangażowanie autora.

Udanych poszukiwań i trafionych decyzji zakupowych zatem, również ślę moc serdeczności 😀

Właśnie testuję Bois Belize… Otwarcie jest niesamowite! Zapach pięknie się rozwija. Jednak mojej skórze baza właśnie wybrzmiewa męsko i muszę jeszcze trochę potestować aby podjąć decyzję, czy będzie flaszka, czy nie. Niemniej, to jest przepiękny zapach, ciężko mi go w ogóle z jakimikolwiek innymi perfumami porównać. Testy obowiązkowe!

Te nosy to jednak ciekawa rzecz, mnie akurat Bois Belize nie zachwyciło. W moim odczuciu pachnie świeżo i fajnie, ale jakoś przewrotnie kojarzy mi się z pościelą suszoną w wiejskim ogrodzie mojej babci. Takie trochę czyściutkie prześcieradło pachnące odrobinę proszkiem do prania, odrobinę kwiatami z ogrodu, a trochę wiatrem. Zapach miły, przestrzenny i jasny, ale wolę czasem taką woń poczuć, niż ją roztaczać. 😉

Tak, była to jedba z nut prezentowanych na spotkaniu. Bardzo ciekawa, orzechowa-mleczna, pociągająca, ale też sama w sobie po dłuższej chwili mdła. Dopiero w St. Honore, otoczona innymi aromatami prezentuje się pięknie, zdwcydowanie lepiej gdy jest jednym ze składników, niż solo.

W ogóle to super, że takie wydarzenia w ogóle się odbywają dla zaciekawionej, a wciąż „amatorskiej”(*) publiczności. Dardzo mi się podobało, poproszę o więcej podobnych wyxarzeń.

(*) amatorskiej w sensie nie związanej zawodowo, w żadnym razie nie mam na myśli „amatorszczyzny” i nie chcę nikogo urazić.