Kompozycje Frapina utknęły gdzieś pomiędzy rzeczywistością a nicością. Niby są, a nikt ich nie zauważa. Dziwne to przynajmniej dla mnie, gdyż uważam, że czwórka (nie dane mi było poznać wycofanego już 1270) to kompozycje bardzo udane i godne największej uwagi. Dwa oddzielne posty chciałbym poświęcić Terre de Sarment i Caravelle Epicee. Pierwszy grzeczny i potulny, drugi ostry i zadziorny. Dziś będzie o Terre de Sarment.
Terre de Sarment z francuskiego znaczy tyle co ziemia winnic. Ale w moim odczuciu jakoś mało trafna to nazwa dla zapachu tak miękkiego i przytulnego. Osobiście uważam, że ciepło kompozycji jest genialnie rozplanowane. Najpierw otacza nas kwiat pomarańczy, który nie dusi, lecz delikatnie ujmuje z idealnym wyczuciem. Z tej mgiełki powoli, ale stanowczo kreują się inne nuty- jeszcze cieplejsze, bardziej drzewne i przyprawowe.
W tym momencie Terre de Sarment pokazuje kunszt jego twórcy. Lekko mdła mirra gra wokół cynamonu i drzewnej wanilii. W tym samym czasie otoczka z kwiatu pomarańczy cały czas rodzi kolejne odsłony tej kompozycji. Człowiek jest w środku i ma możliwość poznawania jak coraz to nowe nuty wypływają na powierzchnię i grają swój słodko-usypiający koncert.
Wiem, że większość nadziei upatruje w kadzidle, które jest częścią składową Terre de Sarment. Ja go tu nie czuję, choć momentami widać ostrzejszą paloną woń, ale stawiam wszystko, że jest to tytoń wymieniany w składzie. I właśnie ten składnik (tytoń) jest jedyną nutą, która wybija z przyprawowo-drzewnego letargu. Trochę to trzeszczy, ale kwiat pomarańczy dość skutecznie niweluje ten wyskok.
Komu na pewno spodoba się Terre de Sarment? Ludziom, którzy szukają komfortu, ciepła i bezpieczeństwa. Dziwi mnie to, że o Frapinach wciąż tak mało słychać. Choć może to i dobrze. W końcu popularne zapachy tracą część ze swego uroku.
Nuty: grejpfrut, neroli, kminek, cynamon, gałka muszkatołowa, kwiat pomarańczy, kadzidło, benzoin, mirra, tytoń, wanilia, wetiwer
Rok powstania: b.d.
Twórca: b.d.
