Dior Poison Girl Eau de Toilette

Zakładam, że Poison Girl Eau de Parfum odniosły zadowalający sukces i idea „nowoczesnych trucizn” będzie kontynuowana jeszcze przez lata. Fanki słodziaków powinny być więc zachwycone.

Pamiętam, że wiele osób nie kryło rozczarowania po premierze klasyka. Pojawiały się głosy o wtórności, niskiej jakości, zaprzepaszczeniu idei rodziny Poison (co zresztą było prawdą). W przypadku Poison Girl nie wyobrażam sobie, żeby mogło być inaczej, ponieważ kompozycja totalnie zrywa z tradycją. W przeciwieństwie do zeszłorocznego pierwowzoru jest jednakże nieco ciekawsza za sprawą nietypowo skonstruowanej nuty pomarańczowej. I właśnie o niej będzie ta recenzja.

Oficjalne zdjęcie Dior Poison Girl Eau de Toilette

Pomarańcze w Poison Girl Eau de Toilette są cukierkowe, musujące, iskrzące i żywo przypominają woń vibovitu, zwłaszcza w czasie między 5-tą a 20-stą minutą po aplikacji. Jednak zarówno wcześniej, jak i później pomarańcze Dior nie tracą tego chemicznego, lecz przyjemnego animuszu. Wyróżniają się na rynku i na pewno nie można powiedzieć, że nowe Poison są wtórne i nijakie, ponieważ właśnie ten akord temu zapobiega.

Czasami, zwłaszcza w głębszym sercu, pomarańczowe tony wchodzą w obszary znane z posłodzonego bioparoxu (to taki lek), choć motyw ten nigdy nie jest pierwszoplanowy. Kiedy już z pierwszego rzędu Poison Girl Eau de Toilette znika vibovitowo-landrynkowa pomarańcza, to do głosu dochodzi klasyczny akcent tonkowo-waniliowy – znany bardzo dobrze z klasycznej odsłony. Jest on może nieco bardziej delikatny, świetlisty, ale przez to i mniej chemiczny, co zaliczam niewątpliwie w poczet zalet.

Dior Poison EdT