Wstyd
się przyznać, że to dopiero pierwszy zapach Nez a Nez jaki opisuję, ale jakoś nie miałem czasu wziąć się za próbki, których jest tak dużo, że zawsze spadały na „później”. Dziś drogą losowania padło na L’Hetre Reve. Padło chyba szczęśliwie, bo wrażenia wstrzyknięte w nos zostały z końską dawką. No i ta nazwa, którą przetłumaczyć można jako „sen o bukowym drewnie” a bardziej jako „marzenie” lub „wyobrażenie”. Szkoda, że nie pamiętam jak pachnie. Muszę zaufać na słowo twórczyni.
Palący posmak żrącego eugenolu rozpoczyna drewnianą wizję. Tam, gdzie cynamon i goździki tworzyły sklepienie miękkiego, bardzo słodkiego przybytku tutaj jest krajobraz po Wrath of God. Bo to nie Organza Indecence, nie Słoń, nie zielony sorbet cynamonowy i nie Rousse Lutensa. Tutaj jest tylko bezkresna polana zeschniętych, sczerniałych drzew bez liści, utopionych w pełnym goryczy olejku z goździków i kory cynamonowca (swoją drogą pod względem chemicznym oba są dość podobne i w obu podstawą jest eugenol). Tak skonstruowane preludium nie jest wymarzonym słodkim snem a raczej koszmarem, który jednak ma w sobie coś co zachwyca. Powodująca refleksję groza i cisza, niczym w miejscu po katastrofie, są na swój sposób właściwe w tej kompozycji. 
Można to trochę porównać do Zagorska, który wielu ludziom kojarzy się z wymarłym miastem i ze smutkiem a mimo to są nim oczarowani. Oczywiście oba zapachy na płaszczyźnie olfaktorycznej nie mają ze sobą prawie nic wspólnego, ale emocje jakie niosą są więcej niż siostrzane.
Trudno nie zarzucić brzydoty L’Hetre Reve, bo na każdym etapie swojego życia bierze składniki bardzo ekspresyjne, mieli w swojej smoczej paszczy, wysysa każdy gram radości, zieleni, słodyczy i wypluwa palące strzępy. Na szczęście później pokazuje jakieś ludzkie odbicie, popioły się rozstępują i nagle wyskakuje wielka śliwa. Pomarszczona, uginająca się pod ciężarem nieba, częściowo zasuszona a od spodu podgniła wetiwerowo-paczulową mazią. Po raz kolejny powinienem napisać, że „marzenie o buku” to parodia, brzydka i płytka, ale nie mogę. Ten turpizm wykazuje moc hipnozy, przyciąga nos raz po raz i nie pozwala przestać. W końcu, po dobrych bitych paru godzinach L’Hetre Reve wchodzi z terminalną fazę drzewną, o dziwo ładną i nietrującą. Obite skórą drewno posiada
wystarczający zasób glukozy, żeby być uznanym za słodkie, lekko waniliowe, trochę różane. W nutach odnajdziemy aromat porto, który często opisywany jest jako dębowy, właśnie waniliowy i nad wyraz korzenny. Coś w tym jest jak widać.
Oby nie były to dobre złego początki, bo jeśli Nez a Nez utrzyma taki poziom to można się spodziewać rarytasów na wielką skalę. Co prawda, nie wyobrażam sobie, żeby buk pachniał jak L’Hetre Reve, ale to przecież bez znaczenia, bo zapach jest więcej niż ciekawy, mimo że bije brzydotą po nosie a początkowe fazy stanowią tego apogeum. Dostępny jako 100mL woda perfumowana.
Nuty: anyż, mandarynka, cynamon, goździki, drzewo sandałowe, wetiwer, paczula, śliwka, wisteria, drzewo cedrowe, drzewo gwajakowe, jacaranda, skóra, piżmo, porto
Rok powstania: 2007
Twórca: Karine Chevallier
Dostępność i cena: tylko z zagranicznych perfumeriach, np. LuckyScent.com (165$/100mL) oraz Aus Liebe Zum Duft (98E/100mL)
Fot. nr 2 z s.ngeo.com
Fot. nr 3 z photos.staypoland.com
