Amouage Memoir Woman – w końcu widzę czarnego łabędzia

Przyjęło się mówić, że damskie premiery Amouage są gorsze od męskich. Po części to wina serii Jubilation, gdzie dominacja wersja męskiej była miażdżąca. Później w kolekcji lirycznej poziom obu kompozycji był wyrównany, a w Epic to wersja damska okazała się tą lepszą. Trudno wyrokować czy ten trend jest pozytywny, czy nie, ale w Memoir nastąpiło jego odwrócenie. Obie kompozycje są na wysokim, podobnym poziomie i naprawdę ciężko określić, która z nich zasługuje na palmę pierwszeństwa.

Memoir Woman to znowu absynt. Dymna, przeszywająca nuta piołunu niesie sporą dawkę goryczy, ale od razu na stół wystawione są karty przeciwne- róża i jaśmin. Zmagania kwiatowej słodyczy i ziołowego gorzkiego smaku mogą fascynować, lecz ostatecznie to czerwono-biały duet wychodzi z nich jako zwycięzca. Od tej chwili kompozycja wkracza na szerokie, leśne ścieżki szypru. To dobrze, bo idealnie współgra z początkiem, który może być uznany za przetarcie przed wejściem do boru. Bo las Memoir Woman jest iglasty. Nie czuć tu może igieł i sosnowych żywic, ale w zapachu zawarta jest pewna doza zimnego powietrza, które malowane jest ciemnozieloną farbą. Liściaste zagajniki pachną bardziej soczyście, wesoło wręcz. W Amouage tego nie ma. Jest klasa, elegancja, umiar, chłód. I właśnie dopiero w wersji damskiej można poczuć na twarzy trzepot łabędzich skrzydeł a przynajmniej jego namiastkę.

Za bardzo ciekawą należy też uznać bazę. Osobiście mnie się nie podoba, ale ja nie lubię klimatów animalnych. Siląc się na obiektywność muszę jednak ją pochwalić. Jest to bardzo czysta interpretacja nut skórzanych z wyraźnym kadzidlanym, może nawet bardziej dymnym, akordem. No i cały czas Memoir Woman zachowuje dystyngowany, nie ciepły a kobiecy i wyniosły charakter. Na koniec polecam obejrzeć film promujący duet Wspomnień Amouage- bardzo poetycki, wymowny, choć widać, że bez wielkiego budżetu.