Estee Lauder Pleasures — geniusz kwiatów

Ja to myślę,że mógłbyś nas informować o każdej najbliższej recenzji trochę wcześniej, abyśmy czytając, mieli zapach "przed nosem":-)

Dla mnie też trochę nie w moim guście, ale mam parę swoich koleżanek, które je kochają! Marcienie melduję że dotarły do mnie Donna Karan DKNY Gold, moje wrażenia są takie, fakt kwieciuch, ale nie banalny bo ja czuję tam zmielone łodygi tych kwiatow;D.Lili nie czuję w ogóle na razie , być może Lilia z Lys Solei zmieniła moje spojrzenie na ten kwiat:) Jak dla mnie na razie bomba, testuję dalej…:) Jest taki inny , czuć że to klasyka ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu, no ale ja się nie znam:)

Bardzo fajna recka.

Moje recenzje powstają zbyt spontanicznie. 🙂

Smerfetko, a kto się zna, jak nie Ty. 🙂

Cieszę się, że odnalazłaś takie ciekawe pachnidło. Ja się dowiedziałem, że Gold należy do marki Donna Karan, a w Polsce jest sprzedawana wyłącznie DKNY – tańsza i bardziej masowa linia. Stąd brak Gold.

Świetna recenzja! to zdecydowanie nie mój zapach, ale masz rację, że jest piękny. To jedno z tych pachnideł, których nie sposób pomylić z innymi., Swoją drogą, nie uważasz, że teraz następuje nawrót do klasyki – może na zasadzie, że wszystko jest wtórne, choć obym się myliła. Rzadko można spotkać coś tak charakterystycznego, rozpoznawalnego. Albo to ja mam spaczony gust, jako odwieczna wielbicielka Romy czy Cotradiction :-). Pozdrawiam:-)

Cudowny zapach, bardzo trafna recenzja 🙂 Od siebie dodałabym tylko, że to perfumy niezwykle wrażliwe, zmienne zależnie od "podkładu" jaki daje naturalna woń naszego ciała, choć w sumie to plus, bo rzadko spotyka się osoby, na których ten zapach będzie się rozwijał jednakowo. Kocham sposób w jaki Pleasures rozkwitają na mojej koleżance – są świetliste, przestrzenne, chłodne, są kwiaty, są zielone łodyżki… gdzieś przebija się nutka przyjemnej goryczy. Wąchanie go to prawdziwa Przyjemność, przekładająca się nawet na to, w jaki sposób postrzegam projekcję tego zapachu – on nie wije się jak smuga za osobą, która ma go na sobie, bardziej "promieniuje". Niestety na mnie do głosu dochodzą dziwne tony, coś co daje na języku uczucie jak po polizaniu czegoś metalowego plus duszna atmosfera kwiaciarni – nie mogę odżałować tego, że moje PH tak rujnuje tą kompozycję i chyba muszę się pogodzić z tym, że rozkoszować się nim mogę tylko wąchając innych 🙂 Pocieszam się tym, że na mnie dobrze układają się właśnie wspomniane przez Ciebie ciężkie zapachy z lat 90 (Tentations, Magie Noire, wspomniana przez Panią wyżej Roma) a z domu EL polubiłam się z Sensous Noir 🙂 Kusi mnie opisany przez Ciebie Wood Mystique.
Pozdrawiam, i dziękuję za czas spędzony na naprawdę fajnej lekturze.
Daria

Dzięki. Bo rozumiem, że to komplement? 🙂

Marcinie, domyślam się ze jest inny i właśnie dlatego chcę go wypróbować, gdybym mogła przewidzieć, jak się na mnie zachowa, testowanie nie byłoby zabawne 😉 Również lubię nutę metaliczną, ale raczej na mężczyznach, niż na sobie, przy noszeniu ten element działa na mnie jak nieustanne kapanie wody z kranu 🙂 ostatni raz poczułam coś takiego, kiedy pani w drogerii wymusiła na mnie test Trussardi Inside – miało być ciepło, miało być tiramisu, a moje kubeczki smakowe wyraznie mi mówiły, ze siedzi tam jadalny, słodki, kawowy cukiereczek – owszem, ale kurcze coś mi zalatywało metaliką i… kurzem 🙂 Nie mówię, że to było jakieś traumatyczne uczucie, wdychałam zapach z zaciekawieniem, ale zwyczajnie nie poczułam chęci odziania się w niego. Lubię to, jak zapach oprócz nosa rozlewa się też na języku – coś zbliżonego czuję w Truth, z tym że tam ta metaliczność jest bardziej roślinna, "pochodzi" z czegoś, co ja identyfikuję jako tą ostrą trawę, rosnącą czasem na wilgotnych łąkach.

Daria

Masz rację. Trudno o kwiaty w takim wydaniu. Ale polecam Ci testy niszowej Iperborei od Lorenzo Villoresi

Świetna recenzja, aż mnie wzięło na kupno (ponowne)!!! Znam ten zapach, miałam i bardzo mi się podobał, używałam, byłam zadowolona i chociaż na rynku pojawiają się nowości to często mam ochotę wrócić do tych "dawnych", niezniszczalnych moim zdaniem zapachów – tych własnie, Gucci EdP, Poison, Tresor, Champs Elysees…
Ujęła mnie w nich ta ciepła lodowatość (taki oksymoron):-)) niby metaliczny a jednak kobiecy i "gładki"
Pozdrawiam Ewa

Ja też jestem od lat wielbicielką klasycznej wersji Pleasures. Używam je już od około 20 lat:)) W międzyczasie ok. roku 2000 pojawiła się fajna wersja limitowana – o zapachu bzu, druga o zapachu piwonii, a kolejna – chyba róży. Też piękne, szkoda, że teraz niedostępne. Miałam też Pleasures Exotic, a teraz kończy mi się Pleasures Eau Fraiche – w sam raz na wiosenną pogodę. Pozostałe, czyli Delight i jeszcze jedna, której nazwy nie pamiętam – jakoś nie trafiają do mnie:) Ciekawa jestem kolejnej odmiany – Pleasures Bloom. Może ktoś napisze swoje wrażenia??
pozdrawiam
Jola